ใกล้กัน...จนดูแคลน

เคยไหม..? พูดไม่ค่อยดีกับคนในครอบครัว กับคนรัก กับคนที่เราสนิทมากๆ แล้วบ่อยไหม...?     ที่เราคุยดี และเกรงใจกับคนไม่ใช่คนในครอบครัวเรา ไม่ใช่คนรักเรา เราไม่สนิทด้วย ด้วยมารยาททางสังคมทำให้เราต้องแสดงออกแบบสุภาพต่อคนอื่นเสมอ แต่เราคงไม่ได้รักและจริงใจกับเขาเหล่านั้นเท่ากับคนในครอบครัวของเราหรอก..จริงไหม ? แล้วทำไมหลายครั้งเราไม่พูดดีดี กับคนที่เรารักและรักเราล่ะ?

เมื่อเจอคนอื่นเราจะสุภาพไว้ก่อน แต่..คนในครอบครัวคนที่รักเรา เรากลับไม่อยากสุภาพไม่อยากเกรงใจเลย คงเพราะความใกล้ชิดกัน รู้ข้อดี-ข้อเสียของกันและกันหมดแล้ว จึงไม่ต้องเกรงใจจะทำอะไรก็จะทำ จะพูดอะไรก็จะพูด เป็นตัวของตัวเองชอบก็บอกชอบไม่ชอบก็บอกตรงๆไม่ต้องห่วงความรู้สึกของกันและกัน หลายครั้งความเคยชินทำให้เราละเลยสิ่งที่สำคัญที่สุดไป...ลืมหรือยังว่าทุกครั้งที่เราเจอปัญหา หลายครั้งที่เราทุกข์ คนแรกที่จะยังอยู่เคียงข้างเราคือคนที่รักเรา คนในครอบครัวของเรา แม้เงินในบัญชีของคุณจะเหลือแค่หลักสิบ เขาก็จะยังรักและอยู่เคียงข้างคุณ หลายคนมักอยากได้วัตถุสิ่งของเพื่อเชิดหน้าชูตา เพื่ออวดคนที่ไม่ได้รักเรา แต่รู้ไหมว่าคนที่เขารักเราใส่เสื้อยึด-กางเกงยีนส์เขาก็รักเรา ในมุมของความรัก บางคู่คบกันมานานมากพอแต่งงานกลับไม่สามารถครองรักกันแบบสามี-ภรรยาได้ เพราะคบกันนานไป ก็ใกล้กันจนดูแคลน เริ่มไม่ให้เกียรติกัน ไม่เห็นค่ากัน ไม่เกรงใจกัน พูดกินใจกันหลายๆครั้งจนต้องเลิกลากันไป..

ความรัก..คือธรรมชาติ คือความใส่ใจ เข้าใจ+ให้เกรียติกัน ส่งเสริมกัน หัวเราะและร้องให้ไปด้วยกัน และมีที่ว่างให้กันและกัน เพราะความรักคือความจริงไม่ใช่ความฝันไม่มีรักไหนจะดีได้ทุกวัน...อย่าใกล้กันจนดูแคลน จงใกล้กันเพื่อเรียนรู้ที่จะรักกันในทุกๆวันที่ยังมีลมหายใจ...

photo credit by : istockphoto

ให้ความเจ็บปวดได้ทำหน้าที่ของมัน

เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป เป็นสัจธรรมของชีวิต ไม่มีใครได้ทุกอย่างดั่งใจคิดเมื่ออยากได้บางอย่างก็ต้องแลกกับบางอย่างเช่นกัน เมื่อต้องเจอกับความทุกข์ที่เราไม่อาจหลีกเลี่ยง จงเผชิญหน้ากับมันอย่างกล้าหาญ ตั้งสติและคิดทบทวน จริงๆแล้วเวลาเราผิดหวังจักรวาลอาจจะกำลังสอนให้เราเรียนรู้การยอมรับและลด ego ของตัวเองลงบ้าง เพื่อทบทวนสิ่งที่ผ่านมาให้พร้อมก้าวไปข้างหน้าอีกครั้งอย่างสง่างาม..

ไม่มีนกตัวไหนบินแล้วไม่พักเหนื่อย...ไม่ว่าจะเป็นความสมหวัง ความผิดหวัง ทุกอย่างมีค่าในตัวของมันเองอยู่ที่เราจะมองเห็นค่านั้นแค่ไหน แต่มันชั้งยากเหลือเกินที่จะยอมรับเพราะหลายคนแอบเข้าข้างตัวเองเสมอว่าทำดีทุกอย่าง..แล้วทำไมต้องเป็นฉันที่ผิดหวัง? ถ้าเราไม่ให้ค่าตัวเองมากเกินไปและเข้าใจว่าไม่มีอะไรที่ทำแล้วจะดีที่สุดสำหรับใคร (แม้ทำดีที่สุดแล้ว) เราจะยอมรับและมองทุกอย่างแบบเข้าใจและรู้ว่ามันก็เป็นเช่นนี้..เอง

ถ้าคุณกำลังมีความสุข...จงดื่มด่ำกับความสุขนั้นให้พอและเก็บเกี่ยวความสุขนั้นให้เป็นประสบการณ์ที่ดีในชีวิตของคุณ เมื่ออยู่กับความสุขแล้วอย่าทำตัวมีความทุกข์เพราะเป็นการเสียเวลาและทิ้งโอกาสดีดี..ที่คุณได้พบเจอ แต่..ถ้าคุณกำลังผิดหวัง จงเสียใจร้องให้ออกมาให้พอแล้วตั้งสติเรียนรู้คิดทบทวนด้วยปัญญา ชั่งดูระหว่างสิ่งที่ดี กับไม่ดี อะไรมีมากกว่ากันโดยไม่เข้าข้างตัวเอง

ให้ทุกอย่างได้ทำหน้าที่ของมัน บางคนแม้ผิดหวังก็สามารถมีความสุขบนความผิดหวังได้การเต้นรำบางครั้งเพื่อให้จดจำ..แต่บางครั้งเราเต้นรำเพื่อให้ลืม ในโลกนี้ไม่มีอะไรดีที่สุด ไม่มีใครเกิดมาเพื่อใคร ไม่มีสิ่งไหนเป็นของเรา...บางครั้งเราก็ต้องให้มันเป็นไปตามธรรมชาติหากเราไม่สามารถควบคุมได้แล้วก็ปล่อยให้มันเกิด..อย่าไปปรุงแต่งมากแค่นี้ความสุขก็พร้อมจะโอบกอดคุณเมื่อคุณต้องการ.

photo credit by : istockphoto

สายน้ำ..ไม่ไหลกลับ

เสียงน้ำไหล ลมเย็นๆเหมือนเสียงเพลงจากธรรมชาติบางครั้งที่เราเจ็บปวดธรรมชาติก็ช่วยเยี่ยวยาให้คลายได้บ้าง..ยิ่งโตขึ้นยิ่งรู้ว่าเราควรเสียเวลาไปกับสิ่งไหน เราอาจมีเพื่อนน้อยลง คุยน้อยลง แต่อยู่กับตัวเองมากขึ้น บางครั้งชีวิตก็ไม่ได้ต้องการคำตอบในทุกเรื่อง หลายครั้งก็ไม่ต้องการคำปลอบใจเช่นกันอยากแค่มีใครสักคนที่คอยอยู่ข้างๆกัน จับมือกันไม่ต้องพูดอะไรแค่นี้ก็มีพลังพร้อมที่จะสู้อีกครั้งแล้ว เมื่อยังเด็กเราหลายคนมีความฝันแค่คิดก็มีความสุขโตขึ้นเราจึงรู้ว่า...มันไม่ง่ายเลย สิ่งแวดล้อม,มันเปลี่ยนไป สถานะเราไม่ใช่เด็กแล้วคนที่มองเราก็เปลี่ยนไป..เมื่อต้องการไปให้ถึงฝัน ต้องแข่งขันกันจนเกิดความเกลียดชังความริษยา ซึ่งในวัยเด็กเราไม่เคยรู้จักความรู้สึกแบบนี้เลย

แต่คงไม่ใช่แค่เรื่องงานเพราะความฝันอีกอย่างของหญิงทุกคนคือการได้แต่งงานกับคนที่เรารักหรือพอใจที่จะรัก เราจะเริ่มฝันหวานอีกครั้งพยายามทำตัวให้ดูดีอยากมีค่าพอสำหรับคนที่เราชอบไม่ว่าจะเป็นการศัลยกรรม ฉีดผิวขาว แต่งตัวด้วยเสื้อผ้ามี Brand หรือ พยายาม Present Lifestyle การทำชีวิตให้ดีขึ้นในทุกๆวันให้คนที่เราหมายปองได้เห็น..เหล่านี้ล้วนเป็นเรื่องปกติ เพราะมนุษย์ทุกคนต้องการ..การยอมรับ และไม่ชอบการถูกปฏิเสธ ความรักเมื่อแรกรู้จักได้รักกันมันสวยงามและมีความสุข (ถ้าได้รักกับคนที่เรารัก) เพราะเราคาดหวังว่าคนที่เราจะได้รักเป็นคนในฝัน...แต่ในความเป็นจริงแล้วคนในฝันนั้นไม่มีและหลายครั้งคนที่เราชอบเขาก็ไม่ได้ชอบคน Style แบบเรา หลายคนจึงได้แต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักแต่แพ้ความดีของเขานั้นเอง...ตอนเป็นแฟนกันเราไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอดเวลายังมีช่องว่างสำหรับตัวเองได้ทำในสิ่งที่ชอบและไม่ชอบได้ ถ้าทะเลาะกันก็ยังมีคิดว่าเราต้องเรียนรู้กันและกัน..แต่ก็มีบางคู่ที่ต้องเลิกลากันไปเมื่อรู้จักกันมากขึ้น เมื่อถึงวันที่เราได้แต่งงานกัน...มันช่างเป็นวันที่มีความสุขของทั้งคู่ เหมือนเราได้เดินทางมาถึงเส้นชัยแล้ว รอยยิ้ม คำอวยพร เสียงหัวเราะ คราบน้ำตาของเราและพ่อ-แม่ ที่ดีใจเห็นลูกเติบโตมีครอบครัวเป็นของตัวเอง...แต่ความจริงแล้วการแต่งงานเป็นเพียงการเริ่มต้นของการใช้ชีวิตคู่ร่วมกัน และในบางคู่ก็ยังไม่เคยเห็นมุมมึดของกันและกันเลย เมื่อ..Promotion หมดลงเราเริ่มเข้าสู่โหมดจริงจังหลายๆอย่างเริ่มชัดเจนขึ้น เราเริ่มเป็นตัวเองมากขึ้นจากที่เคยแคร์ เคยใส่ใจก็จะน้อยลงเพราะคุ้นเคยและรู้จักกันหมดแล้ว มันกลายเป็นความเคยชิน และไม่มีความตื่นเต้นอีกต่อไป หลายคู่เมื่อมีปัญหาไม่เข้าใจกันการอยู่กับความเงียบน่าจะเป็นทางเลือกที่ดีกว่าการพยายามบอกว่าฉันต้องการอะไร เธอเรียกร้องมากไปหรือเปล่า ฉันทำงานบ้านก็เหนือยไม่แพ้เธอที่ทำงานนอกบ้าน หรือทำงานทั้งคู่ ปัญหามากมายเข้ามาทดสอบเราหลายคู่ก็ผ่านไปได้และอยู่ดูแลกันจนแก่เฒ่า 

แต่..ก็มีบางคู่ที่ไม่สามารถไปต่อได้..แต่ขอคงสถานะความเป็นพ่อ-แม่ที่ดี หรือเพื่อนกันไว้เก็บสิ่งดีดีไว้..มันคงเป็นทางออกที่ดีที่สุดในสถานะการณ์เช่นนี้..การหย่าร้างไม่ใช่ความหายนะเสมอไปบางครั้งมันคือการกลับมารักตัวเองและคืนอิสระให้กันและกัน หยุดผูกเวรผูกกรรมต่อกันเพื่อกลับมาใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ให้มีคุณภาพและมีความสุขเหมือนกับสายน้ำ..ที่เย็นฉ่ำพร้อมจะไปสู่จุดหมายที่สงบและไม่อาจไหลกลับมาคืนมาได้อีกต่อไป.

photo credit by : istockphoto